Dagtrips, watervallen en studeren

Inmiddels zijn er alweer twee weken voorbij, dus is het weer tijd voor mijn volgende verslag! Zoals beloofd zal ik in dit verslag wat meer tijd besteden aan mijn vakken en de manier van lesgeven in Nieuw-Zeeland. Verder heb ik ook wat meer gereisd dan in de twee weken hiervoor, dus heb ik ook wat meer foto’s!

In dit verslag zal ik eerst beginnen met wat informatie over mijn studie. Vervolgens zal ik gewoon een korte beschrijving geven van mijn twee weken. Aangezien er doordeweeks niet al te veel boeiends is gebeurd, zal dit voornamelijk over mijn trips in de weekenden gaan.

Eerst dus wat over mijn studie. Het volgende deel is gewoon wat achtergrondinformatie, dus als je het niet kan volgen of het je niet interesseert kan je deze alinea gewoon overslaan. Mocht je helemaal niet geinteresseerd zijn in mijn studie, dan moet je even zoeken naar het volgende tussenkopje “weekverslag”.

Tijdens mijn verblijf moet ik minimaal 26 ECTS (studiepunten) halen om te voldoen aan de eisen van mijn opleiding. In Nieuw-Zeeland werken ze echter met een andere variant op studiepunten. Hierdoor moet ik minimaal 52 studiepunten halen, wat dus gelijk staat aan de 26 die ik voor Maastricht moet halen. Verder moeten alle vakken die ik volg gerelateerd zijn aan economie of business. Dit betekent in principe dat je een enorme keuze hebt. Sports Management valt immers ook onder business, evenals een hele opleiding voor tourisme, inclusief een vak dat focust op cruiseship bestemmingen. Om het lekker ingewikkeld te maken, mag ik echter alleen vakken doen die gerelateerd zijn aan mijn major (specialisatie), waardoor ik dus alleen uit accounting en finance vakken mag kiezen. Dit komt omdat ik in Maastricht een zogenaamd ‘honours’ programma volg. Ten slotte wordt er nog een laatste eis gesteld vanuit Maastricht aan de vakken die je kiest. Alleen vakken van het derde jaar of hoger tellen mee voor je studiepunten in Maastricht. Aangezien de meeste opleidingen in Nieuw-Zeeland 4 jaar duren, betekent dit dat ik alleen zogenaamde level 300 en level 400 vakken mag volgen. Dit moet natuurlijk om te voorkomen dat mensen daadwerkelijk hun uitwisseling als vakantie gebruiken door eenvoudige eerstejaars vakken te kiezen.

De vakken die ik gekozen heb zijn de volgende: Capital Markets, Financial Management en Accounting for Sustainability. Ik zal mijn best doen om het eenvoudig uit te leggen, maar dit is nogal lastig aangezien ik gewend ben het in het Engels te doen.

Capital Markets gaat over de financiële markten van Australië en Nieuw-Zeeland. Het gaat dan vooral over het bankensysteem van de beide landen, de financiële crisis van de afgelopen jaren en hoe bedrijven aan hun financiën komen, bijvoorbeeld door het afsluiten van leningen of het uitgeven van aandelen. Voor dit vak heb ik 3 uur hoorcolleges in de week, en een tutorial (werkcollege). De professor komt oorspronkelijk uit China, hoewel hij inmiddels al redelijk wat jaren in Nieuw-Zeeland les geeft. Behalve dat hij enorm enthousiast is, zijn de lessen niet al te interessant. Hij heeft namelijk de neiging alles letterlijk voor te lezen van zijn presentaties. Verder heeft hij (volgens mij) de presentaties niet eens zelf gemaakt, maar zijn ze gemaakt door de uitgever van het tekstboek. Ook de tutorials zijn niet heel erg interessant. Hoewel wij wel ‘huiswerk’ opkrijgen, worden de antwoorden in de lessen uitgedeeld, waarnaar ze nog een keer worden voorgelezen door de tutor. Behalve het feit dat ik op dit moment (donderdag middag) nog steeds geen boek aangeschaft heb, werkt dit niet al te motiverend. Gelukkig zijn de boeken wel beschikbaar in de bibliotheek om in de bibliotheek te lezen, zodat ik niet achterloop bij dit vak.

Het tweede vak dat ik doe is Financial Management. Dit vak is een accounting vak (Capital Markets hoort bij Finance) en een stuk interessanter. Het vak gaat voornamelijk over het beheren van geld door bedrijven zodat ze aan hun betalingsverplichtingen kunnen voldoen. Verder focust het op het meten van de prestaties van een bedrijf en het meten van de aantrekkelijkheid van een project. Evenals Capital Markets heb ik drie hoorcolleges en een tutorial voor dit vak. Omdat de groep zo klein is (ongeveer 20 in totaal) stelt de professor ook tijdens de hoorcolleges constant vragen. Dit zorgt er voor dat je wat meer op moet letten en je best moet doen. De tutorials lijken ook wat meer op wat ik in Maastricht gewend was. Voor elke les moet je vragen voorbereiden. Tijdens de les kan je discussiëren over de antwoorden en kan je vragen stellen. Zowel Capital Markets als Financial Management zijn level 300 (derdejaars lessen) en daarom niet al te moeilijk. Verder heb ik voor dit vak wel een boek, dat ik gekregen heb van de professor. Dit komt erg goed uit, aangezien een tweedehands exemplaar $140 kost!

Ten slotte volg ik nog het vak Accounting for Sustainability. Dit is een level 400 vak en daarom ook wat moeilijker dan de andere twee. Tegelijkertijd is het ook veruit het meest interessantste vak dat ik heb. Het vak focust voornamelijk op duurzaamheid, bijvoorbeeld met de natuur of sociale problemen. Net als Financial Management bestaat de klas uit ongeveer 15 studenten. Ik heb dit vak gekozen omdat het juist weer een andere invalshoek heeft dan de vakken die ik in Maastricht heb gehad. Verder presenteert de professor elk hoorcollege (4 uur per week) weer een nieuwsartikel over een ander onderwerp dat gerelateerd is aan duurzaamheid. Tot nu toe zijn alle hoorcolleges dan ook enorm boeiend geweest, hoewel er wel iets ontbreekt. Niet alleen ikzelf, maar ook de andere studenten die ik gesproken heb, hebben namelijk geen flauw idee wat er precies van ons verwacht wordt m.b.t het lezen van de lesstof. Doordat zijn verhalen zo uitgebreid zijn, vergeet hij namelijk de structuur van het vak uit te leggen. Dit is niet bepaald handig, aangezien dit ook niet op internet te vinden is...

Qua werkdruk is het hier allemaal wat minder als in Maastricht. Per vak moet ik gemiddeld zo’n 30 pagina’s in de week lezen en af en toe wat opdrachten maken. Wel heb ik aankomende week enkele testen en moet ik tijdens het semester enkele essays schrijven. Verder heb ik in de laatste weken van mijn verblijf ook nog een tentamen voor ieder vak.
Hopelijk is iedereen zo een beetje op de hoogte van wat ik moet doen voor mijn studie. Indien iets onduidelijk is, kunnen vragen gewoon in een reactie of e-mail gestuurd worden.

Weekverslag

Aangezien mijn vakken niet de reden zijn waarom ik in Nieuw-Zeeland ben (die had ik waarschijnlijk ook in Aachen of Luik kunnen doen), zal ik weer verder gaan met mijn overige bezigheden tijdens de afgelopen twee weken. Zoals gezegd is er niet al te veel interessants gebeurd, behalve mijn reizen tijdens de weekeinden.

De eerste week (22-27 augustus) heb ik doordeweeks voornamelijk besteed aan het regelen van de laatste vier dagen van mijn verblijf op de Cook Eilanden. Inmiddels zijn ook deze dagen ingevuld. In mijn vorige verslag had ik geschreven dat we aan het kijken waren naar de mogelijkheid een ander eiland binnen de Cook Eilanden te bezoeken, en dit is dan ook gelukt! De laatste vier dagen zal ik op het eiland Aitutaki (voor info, Google) spenderen. Hier hebben we opnieuw een kleine hutje kunnen vinden. Omdat het eiland iets kleiner is dan Rarotonga, was dit nog een hele klus. Verder zijn de meeste accommodaties resorts, waardoor het nog moeilijker was een betaalbare optie te vinden.

Verder zijn Enrique en ik donderdagavond wat gaan eten bij enkele uitwisselingsstudenten die in een huis buiten de campus wonen. In tegenstelling tot de meeste studenten, hadden zij besloten de eerste dagen in een hostel door te brengen (hier hebben ze elkaar ook ontmoet) om vervolgens een kamer te zoeken. Uiteindelijk heeft het bijna twee weken geduurd voordat ze iets vonden. De avond dat wij er waren was dan ook pas hun derde avond in het huis. Omdat iedereen wat eten meebracht, hadden we uiteindelijk een vrij uitgebreide (studenten)maaltijd. In totaal waren we met 11 personen, waarvan er 6 Deens waren. De Europeanen waren dus voor het eerst een keer de meerderheid! Verder ben ik er achter gekomen dat het Deens totaal niet verstaanbaar is, ondanks het feit dat het toch een beetje op het Duits moet lijken. Wel waren zowel zij als ik in staat enkele geschreven woorden van de andere taal te herkennen, dus het zal voornamelijk aan de uitspraak liggen.

Vrijdag heb ik voornamelijk gespendeerd aan het kopen van een regenjack en broek. Hoewel er goed weer voor de dag erop voorspeld was, wilde ik er toch graag een hebben. Ik ga er namelijk vanuit dat het mij niet gaat lukken om elk weekend goed weer te hebben.

Zaterdag stond de eerste reis op het programma. In tegenstelling tot wat ik in mijn vorige verslag schreef, hebben we besloten het bij een dagtrip te houden. Uiteindelijk was dat niet heel erg, aangezien het behalve een enorm leuke dag geweest is, het ook redelijk intensief was. Nadat we in Student Village hadden ontbeten, zijn we vertrokken naar de Te Waihou Walkway. Hier zijn we met zijn vijven aangekomen, hoewel we het pad met zijn drieën gelopen hebben. Behalve Enrique, een Amerikaanse en ik, waren er ook twee Nieuw-Zeelandse studenten mee. Zij hadden het natuurlijk al gezien en zijn eerst naar huis gegaan om ons vervolgens aan het einde van het pad op te halen. De Te Waihou Walkway loopt langs een rivier die voornamelijk bekend staat om zijn blauwe kleur. Het beginpunt van de rivier heet dan ook de Blue Springs. Verder is het misschien nog interessant om te melden dat het water uit deze bron ook verkocht wordt als bronwater. Hoewel de grond in de schaduw nog steeds bevroren was, had je genoeg aan een shirt in de zon. Verder zag de omgeving er uit zoals ik mij Nieuw-Zeeland vooraf had voorgesteld! Met de zon op groene golvende heuvels en geen geluid van omliggende wegen was de dag voor mij al geslaagd.Hoewel er officieel 1,5 uur voor de wandeling staat, hebben wij er uiteindelijk ruim 2 uur over gedaan. Dit kwam voornamelijk door de vele stops voor foto’s en het genieten van het uitzicht.

Toen wij eenmaal aan het einde van het pad waren aangekomen zijn wij richting het huis van een van de Nieuw-Zeelandse studenten gereden. Na een uitgebreide lunch hebben we de boerderij per quad verkend. Behalve een niet al te comfortabele zitplaats, lukte het toch prima om 5 personen op twee quads kwijt te kunnen. Onderweg hebben we nog enkele pasgeboren kalfjes gezien en hebben we de hoogste heuveltop in de omgeving beklommen. Vanaf hier had je een geweldig uitzicht over de omgeving. Na een rit van ongeveer een half uur waren we weer terug bij het huis, dat bovenop een heuvel ligt. Vanuit elke kamer kon je uitkijken op de omliggende landerijen. Je zou er bijna willen wonen. Vervolgens moesten we wachten tot het donker werd voor de laatste etappe van onze trip.

Op de terugweg zouden we namelijk langs een soort van grot rijden waarin glowworms te zien zijn. De bekendste plaats voor het zien van glowworms is in de Waitomo Caves. Volgens de student was deze grot echter vrijwel onbekend omdat het moeilijk te vinden was. Achteraf snapte ik wel waarom. Eerlijk gezegd ben ik nog steeds verbaasd dat iemand überhaupt de plaats heeft kunnen vinden, om er vervolgens ook nog eens achter te komen dat er glowworms zaten door er ’s avonds te komen.

Omdat het hier vrij vroeg donker wordt, duurde het wachten gelukkig niet al te lang. Uiteindelijk stopte we op de terugweg in een weiland in the middle of nowhere. Vervolgens moesten we een stukje terug lopen, waarnaar we in een bos over de vangrail van de weg klommen. Hierna volgde een pad door het bos waarbij we over allerlei bomen moesten klimmen of er juist onderdoor. Verder was er nog een klein bruggetje over een afgrond van ongeveer 6 meter diep, een klein sprongetje over een even diep gat, een kleine grot van 5 meter en een afdaling van twee meter met een touw. Hoewel dit allemaal heel dramatisch klinkt, was het een wandeling van ongeveer 20 minuten. Voordat we er waren, moesten we eerst nog door een beekje. Dat werd ons vooraf in ieder geval verteld. Uiteindelijk bleek dat beekje een stroom te zijn waarin iedereen tot aan zijn knieën in het water stond. Hoewel mijn schoenen wel waterdicht zijn, heeft dat natuurlijk geen zin als het water er aan de bovenkant in komt. Verder liep ik ook nog in mijn spijkerbroek en begon het al wat af te koelen, wat ook niet echt mee hielp. Uiteindelijk was het dan ook maar doorgaan en hopen dat de grot het allemaal waard was.

Na ongeveer 5 minuten door het water gelopen te hebben kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Gelukkig kon je daar even uit het water en was er de mogelijkheid om op een rots te gaan zitten. De stroom werd gevoed door een waterval van ongeveer 3-4 meter hoog die ook in de grot uitkwam. Toen iedereen er eenmaal was en een zitplaats had, hebben we alle zaklantaarns uitgezet. Zonder de lantaarns werden de honderden glowworms zichtbaar. Overal waar je om je heen keek kon je ze zien. Het beeld werd helemaal afgemaakt doordat er boven de grot (het was dus niet echt een grot, maar bij een gebrek aan een beter woord...) een opening tussen de bomen zat. Hierdoor kon je de met sterren bezaaide hemel zien. Van lichtvervuiling hadden we natuurlijk geen last, hoewel dat sowieso geen al te groot probleem is in Nieuw-Zeeland. Helaas heb ik geen foto’s van de grot kunnen maken. Door de waterval en de duisternis kon ik alleen wat spetters fotograferen, die ik later maar verwijderd heb.

Nadat we ongeveer een half uur daar hebben gezeten, zijn we begonnen aan de terugweg. Toen we eenmaal weer bij de auto waren zijn we weer terug gereden naar de campus. Na een warme maaltijd heb ik nog even met Geldrop gebeld via Skype, om vervolgens op tijd naar bed te gaan.

Zowel zondag als maandag heb ik het rustig aan gedaan. Zondag heb ik al mijn achterstallig werk ingehaald en maandag hebben we een poging gewaagd om de trip voor het afgelopen weekend te plannen. Helaas gaat dat niet al te soepel, aangezien iedereen constant van gedachte veranderd. Uiteindelijk was het dan ook pas woensdagavond voordat we een beslissing hadden genomen. Dinsdag was ook een normale dag, behalve dat een van de Amerikaanse studentes 21 werd. In de Verenigde Staten is dit natuurlijk een hele happening, aangezien ze vanaf die leeftijd legaal mogen drinken. Om het te vieren hebben we eerst wat gegeten in het centrum van Hamilton. Vervolgens hebben we nog wat gedronken in een kroeg om uiteindelijk rond 1 uur weer terug te zijn op de universiteit.

Woensdag was ook niet heel speciaal, behalve dat Enrique en ik net als de donderdag ervoor uitgenodigd waren om iets te eten in de flat, zoals wij het noemen. Dit keer waren we redelijk op tijd terug, waardoor we dezelfde avond nog de boeking voor de auto konden doorgeven. In plaats van een weekendtrip hadden we er voor gekozen om twee dagtrips te maken en ’s avonds gewoon op de campus te overnachten. Omdat we de auto op vrijdagochtend om 9 uur zouden ophalen, hebben we donderdagavond nog de laatste dingen doorgesproken. Zo hadden we wel al de bestemmingen uitgekozen, maar niet op welke dag we waar heen zouden gaan etc.

Vrijdag begon met vroeg opstaan, aangezien we om 9 uur de auto gingen ophalen. Na het ontbijt en het inpakken van een lunch hebben we een taxi genomen richting het verhuurbedrijf in het centrum. Na het nodige papierwerk kregen we de sleutel voor onze Toyota Yaris. Deze was het goedkoopste, maar helaas ook het kleinste. Gelukkig mocht ik navigeren en had ik de bijrijdersstoel, waardoor ik genoeg beenruimte had. Onze eerste bestemming voor vrijdag waren de Wairere Falls, een 150 meter hoge waterval op ongeveer 1 uur rijden van Hamilton. Voordat we vertrokken hebben we eerst een paar rondjes in de wijk gereden. Dit was om te wennen aan het feit dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden. Na wat hachelijke momenten met ruitenwissers en richtingaanwijzers (dit zit ook allemaal andersom) en te grote bochten zijn we toch zonder brokken vertrokken. De rest van de reis verliep vrij vlot. De wegen zijn vrij goed en vooral heel rustig. Verder is het navigeren ook niet al te lastig, hoewel het toch weer even wennen is om het zonder TomTom te doen. Op een kleine fout na (laat nooit een industrial engineer aanwijzingen geven) hebben we zonder problemen de weg gevonden. Omdat er nauwelijks wegbewijzering is, moet je af en toe maar vertrouwen hebben dat je de goede richting hebt.

Eenmaal aangekomen zijn we direct aan onze klim begonnen. Behalve dat je niet over stenen paden loopt zijn de meeste wandelingen toch goed begaanbaar. De afstand was met 5 km niet al te lang, maar doordat er ook nog een hoogte verschil van meer als 150m is, duurde de klim toch al gauw anderhalf uur. Verder hebben we het natuurlijk ook rustig aan gedaan om wat foto’s te maken en om te genieten van de omgeving.

Halverwege bereikten we het eerste uitkijkpunt. Vanaf dit punt zag je de hele waterval van de onderkant, hoewel je wel op ongeveer 200 meter afstand stond. Met de waterval in de achtergrond besloten we onze lunch op te eten. De zon was inmiddels ook gaan schijnen, ondanks dat ze een bewolkte regenachtige dag hadden voorspeld. Uiteindelijk hebben we de hele ochtend en middag zonnig weer gehad. Pas wat later op de dag werd het licht bewolkt, maar regen hebben we niet gezien. Na de lunch hebben we onze klim vervolgd. Na nog ongeveer één uur gewandeld te hebben, kwamen we eindelijk aan bij de top. Hier kon je uitkijken over de omgeving, die voornamelijk bestond uit landerijen. Omdat de omgeving, in tegenstelling tot het grootste deel van Nieuw-Zeeland, vlak was, leek het wel een beetje op Nederland. Verder stroomde er niet al te veel water naar beneden, waardoor het mogelijk was over de stenen richting de rand van de waterval te lopen. Daar vonden we enkele droge stenen om op te zitten. Uiteindelijk hebben we hier een hele tijd op ongeveer 3 meter van de rand van de waterval gezeten terwijl we uitkeken over de vallei onder ons.

Vervolgens was het weer tijd om af te dalen richting de parkeerplaats. Omdat het nog niet al te laat was, besloten we nog naar Matamata (een plaatsje in de buurt) te rijden. De auto hadden we toch al betaald, dus we konden er maar beter goed gebruik van maken. In Matamata was echter niet veel te doen, dus we zijn er niet al te lang geweest. Uiteindelijk waren we rond 7 uur ’s avonds weer terug op de campus. Na een warme douche en maaltijd hebben we nog even een film gekeken. Erg laat werd het natuurlijk niet, aangezien we de volgende dag weer vroeg wilden vertrekken.

Zaterdagochtend was wel even schrikken toen ik opstond, omdat er flink wat regen viel. Hoewel we wel regen hadden verwacht, is het toch altijd jammer als het daadwerkelijk ook regent. Tegen de tijd dat ik ontbeten had regende het gelukkig al een stuk minder. Twee personen besloten vanwege het weer af te haken, waardoor we uiteindelijk met drie personen zijn vertrokken. Misschien was dat maar beter ook, aangezien het met zijn vijven in een kleine auto nogal krap geweest zou zijn. De bestemming was ditmaal de Hakarimata Scenic Reserve, ongeveer 30 minuten ten noorden van Hamilton. Hier zouden we opnieuw een wandeling doen van ongeveer 2-3 uur. Voordat we Hamilton uit waren gereden was de regen al opgehouden. Verder hebben we tot de namiddag geen regen gezien, dus we hadden ook deze dag weer geluk met het weer. Bij aankomst was het zelfs even zonnig, hoewel dit niet al te lang duurde. De wandeling was ditmaal een stuk korter, ongeveer 2 kilometer in totaal. Het enige probleem was dat het hoogteverschil 335 meter bedroeg. Het pad bestond dan ook uit heel veel trappen. Volgens de brochure zijn het in totaal 1349 treden, hoewel ik niet weet of dit voor de heen- en terugweg in totaal was of alleen de heenweg. De wandeling liep door een dichtbegroeid bos, met af en toe een stroompje en een kleine waterval. Verder was er halverwege een dam die in 1922 gebouwd was voor het aanvoeren van water. De bouw hiervan moet een hele klus geweest zijn, aangezien ze alles zelf hebben moeten aanvoeren. Het pad was niet eens groot genoeg voor een rolstoel, laat staan een voertuig.

Na anderhalf uur trappen lopen kwam de top eindelijk in zicht. Hier stond een houten uitkijktoren die je kon beklimmen zodat je boven de boomtoppen stond. Vanaf de toren had je een mooi uitzicht op beide kanten van de heuvelrug. In de verte kon je zelfs een deel van een baai zien, hoewel deze beter te zien zou zijn op een heldere dag. Hier hebben we een welverdiende lunch gegeten en wat uitgerust voordat we aan de afdaling zouden beginnen. Verder kwamen we er achter dat de wandeling ook veel gebruikt wordt door hardlopers. Tijdens de heenweg werden we constant ingehaald door hardlopers die daadwerkelijk de trappen oprennen, om vervolgens weer even snel naar beneden te gaan. Zelf besloten we ook maar een extra workout te doen (hoewel de heenweg al meer als voldoende was) door ook zo snel mogelijk naar beneden te gaan. Trappen afdalen is sowieso wat makkelijker als ze beklimmen, dus het was lang niet zo zwaar als de heenweg. Uiteindelijk hebben we ongeveer 25 minuten over de afdaling gedaan.

Omdat het vroeg op de middag was en onze auto pas om 9 uur ’s avonds terug moest zijn, zijn we richting Raglan gereden. Raglan ligt ongeveer 45 minuten ten oosten van Hamilton en wordt gezien als het strand van Hamilton. Hamilton is namelijk de enige stad in Nieuw-Zeeland die niet aan de zee ligt. Onderweg besloten we nog af te slaan naar de Breidal Veil Falls. De wandeling naar deze waterval duurt maar 10 minuten. Verder arriveer je aan de bovenkant van de waterval, waardoor je niet per se hoeft te klimmen. Hoewel de waterval qua hoogte (55 meter tegenover 153) niet zo indrukwekkend was als de Wairere Falls, vond ik hem toch minstens zo mooi. De stroming van deze waterval was een stuk sterker en liep niet langs de muur. Verder kon je het een en ander lezen over de oorsprong van de waterval en omgeving. Blijkbaar was de waterval enkele duizenden jaren geleden ontstaan door een vulkaanuitbarsting in de buurt en schenen de enige Nieuw-Zeelandse palmsoort in het gebied voor te komen. Of we deze ook gezien hebben weten we zelf niet, erg herkenbaar waren ze niet op de foto’s van de informatieborden. Verder besloten we onderaan de waterval een kijkje te nemen omdat er een pad van ongeveer 10 minuten naar beneden loopt. Dit was uiteraard voordat we er achterkwamen dat de afdaling bestond uit, jawel, 261 treden... Desondanks was het toch de moeite waard om de waterval van onder te zien en na een tijdje zijn we weer richting de auto gelopen. Vervolgens zijn we naar Raglan gereden, aangezien het nog niet al te laat op de middag was.

In Raglan hebben we het centrum verkend en een beetje over het strand gelopen. Helaas begon het weer snel te verslechteren en werd het duidelijk dat het zou gaan regenen. Na ongeveer anderhalf uur zijn we nog naar een strandje net buiten Raglan gereden, voordat we richting Hamilton zijn gegaan. Opmerkelijk is wel dat het zand op de stranden rondom Raglan zwart is! Het zand bevat schijnbaar titanium en ijzer, waarvan het zijn zwarte kleur krijgt. Deze stoffen zijn weer afkomstig van de vulkaan die ergens in de buurt te vinden is.

Uiteindelijk was ik rond half 7 weer terug op de campus. ’s Avonds ben ik niet verder gekomen dan het kijken van een film, aangezien ik uitgeput was van de voorgaande dagen. De zondag was gereserveerd om te studeren en het schrijven van dit verslag. Gelukkig werkte het weer mee. Omdat het zowel de ochtend als een gedeelte van de middag heeft geregend was er niet veel anders te doen. Eerlijk gezegd had ik ook niets anders kunnen doen vanwege de spierpijn in mijn benen. Ondertussen dat ik dit aan het typen ben is het wel weer onbewolkt (zondagmiddag, half 5). Het weer is dus nogal onvoorspelbaar, hoewel het tot nu toe altijd nog de goede kant uitgevallen is.

Ondertussen is dit verslag nog eens anderhalve pagina langer geworden als het vorige, dus laat ik het hier bij. Omdat ik voor vanavond geen plannen heb en het verslag toch af is, heb ik besloten dit iets eerder te uploaden. De ontbrekende maandag zal dus in het volgende verslag komen, mocht er iets interessants gebeuren. Het volgende verslag zal rond 18 augustus een keer verschijnen en voornamelijk gaan over mijn reizen, tenzij iemand meer wil weten over mijn studie. Voor aankomend weekend zijn er al enkele plannen een weekendtrip te maken. Omdat de bestemming nog niet helemaal vaststaat en ik geen beloftes wil doen zal ik er verder niet op ingaan. In het volgende verslag zal je vanzelf wel lezen wat het geworden is! Verder realiseer ik mij net dat het nog maar drie weken is voordat ik naar de Cook Eilanden ga! Hoewel ik nu al niet kan wachten om te gaan, zullen die weken om zijn voordat ik het doorheb.

P.S. Ik heb ook enkele video’s toegevoegd aan het verslag, mochten deze niet bij het verslag zelf staan, even het kopje “video’s” zoeken.
- Update: Schijnbaar heeft de website nogal wat moeite met de video's, dus voorlopig zijn ze niet zichtbaar.