Amerika & Canada - Eerste twee weken

Zoals wij sommigen al had beloofd zouden we proberen iedereen een beetje op de hoogte te houden van onze belevenissen. Bij deze dus! We weten nog niet hoe vaak en wanneer we onze andere blogs kunnen maken, maar dat merk je vanzelf wel. We zullen in ieder geval ons best doen! Even over onze reis zelf: de eerste dagen zouden we in Seattle doorbrengen, waarna we voor bijna 2 maanden op pad gaan. Het idee is dat we eerst naar de staat Oregon rijden, dat onder de staat Washington ligt. Vervolgens gaan we naar het oosten richting Wyoming, waar onder andere Yellowstone ligt. Daarna trekken we naar het noorden met onder andere Glacier National Park in Montana, en daarna de Canadese Rocky Mountains bij onder andere Banff National Park en Jasper National Park. Hierna gaan we via Whistler door naar Vancouver, en van daaruit zakken we weer af naar Seattle en zit onze reis erop!

De reis begon 1 juli op Schiphol met een vlucht naar IJsland, en vervolgens door naar Seattle. We begonnen meteen al goed met anderhalf uur vertraging op Schiphol. Zonder vliegtuig schijn je niet te kunnen vertrekken… Gelukkig stonden we daarna binnen drie uur op IJsland en daar hadden we genoeg tijd om onze overstap te halen en tussendoor nog snel iets te eten. Daarna moesten we met een kleine vertraging nog zeven uur in het vliegtuig naar Seattle. Vreemd genoeg kregen we hier niets te eten aangeboden (alleen af en toe wat drinken), wat voor zo’n lange vlucht nogal vervelend was. Eenmaal op Seattle geland waren we zo door de douane heen en aangekomen bij onze AirBnB, die gelukkig dicht bij een metrostation lag. De dag erna konden we beginnen met het verkennen van Seattle. Ik was nog een beetje moe, Quinty had zoals gewoonlijk lekker lang geslapen. Na wat kleine boodschapjes zijn we als eerste vertrokken naar de Space Needle, een groot naaldvormig gebouw midden in Seattle. We zijn niet naar boven geweest, maar in de buurt was er genoeg te zien. ’s Middags hebben we een rondleiding gedaan in een chocoladefabriek, waarbij er vooral véél chocolade geproefd werd. Dat vonden we allebei natuurlijk helemáál geen probleem. Na de rondleiding zijn we weer teruggegaan naar ons appartement en zat de dag er zo wel op.

’s Ochtends hebben we de volgende toeristische attractie van Seattle bekeken: Pike Place Market. Dit is een enorme overdekte boerenmarkt waar je van alles kunt kopen. Hier hebben we een tijdje rondgekeken (en als echte Nederlanders natuurlijk niets gekocht). Daarna zijn we kort nog even naar een parkje geweest vanwaar je een mooi uitzicht hebt op Seattle en de kust. ’s Avonds was het na vijfeneenhalve maand eindelijk tijd voor Quinty’s verjaardagscadeau: een honkbalwedstrijd! Het was dus even wachten, maar dan heb je ook wat. ’s Avonds speelde de Seattle Mariners namelijk tegen de Los Angeles Angels. De wedstrijd zelf was niet erg spannend (hoewel Seattle wel won), maar ook buiten het veld was er genoeg te doen. We hebben tijdens de wedstrijd nog lekker wat eten gehaald, en na de wedstrijd was er een grote vuurwerkshow. De reden hiervoor was dat het de dag erop Independence Day (4 juli) was, en dus groot feest. De dag hebben wij onder andere doorgebracht in een park waar allerlei evenementen gehouden werden, hebben we de allereeste Starbucks bezocht, en hebben we natuurlijk ’s avonds de vuurwerkshow bekeken! Op sommige plekken zaten de mensen al sinds drie uur ’s middags klaar (wel met koelbox en eten). Wij zijn nog geen uur van te voren vertrokken en hebben uiteindelijk vijfentwintig minuten moeten wachten. De show was nog veel spectaculairder dan die van de dag ervoor, en de mooiste die wij allebei ooit hebben gezien. Daarna was het vroeg naar bed, want ’s ochtends zou het grote avontuur écht beginnen!

Nadat we onze koffers hadden gepakt stonden we rond elf uur bij het verhuurbedrijf waar we onze camper zouden ophalen. Helaas mochten we niet onze campervan uitkiezen, maar kleurrijk is hij zeker (zie foto’s!). Toen we eenmaal op de weg waren zijn we meteen wat inkopen gaan doen bij een Walmart, wat al een hele belevenis was voor Quinty. Ook opmerkelijk was dat de Walmart niet eens verse groente en fruit verkocht, deze hebben we uiteindelijk ergens anders gehaald. Blijkbaar is groente en fruit niet zo belangrijk voor Amerikanen! Nadat we alle inkopen hadden zijn we vertrokken naar onze eerste bestemming: Mount Rainier National Park. Hier kwamen we er meteen achter dat we een deel van onze boodschappen, die we in Seattle hadden gekocht, bij het verhuurbedrijf hadden laten staan… Hoewel we deze niet meteen nodig hadden was het toch een dure grap. ’s Avonds heeft Quinty voor het eerste zelf gekookt op ons gasstelletje (pasta natuurlijk), maar gelukkig ging dat allemaal prima. Maar terug naar onze bestemming! Mount Rainier is een drieënhalf kilometer hoge vulkaan net iets ten zuiden van Seattle. Op heldere dagen kan je de berg duidelijk zien liggen vanuit Seattle, wat ons ook gelukt is voor we vertrokken. Na de eerste nacht in onze campervan, die ons allebei goed beviel, zijn we vertrokken voor onze eerste wandeling. Hierbij zouden we naar een uitzicht punt lopen op ruim twee kilometer hoogte. Wat niemand ons echter verteld had, was dat grote delen van het pad nog volledig met sneeuw bedekt waren. Voor de eerste dag was dit wel een beetje te veel van het goede, waardoor we uiteindelijk tot 1900 meter hoogte zijn gekomen en weer zijn omgedraaid. Wat we hebben gezien was wel erg mooi, en ook het weer was nog steeds goed. ’s Middags hebben we een klein buitje gehad (onze enige tot nu toe!) en toen deze voorbij was hebben we nog een korte wandeling gemaakt naar twee watervallen in de buurt. ’s Avonds zijn we nog naar het Ranger programma op de camping gegaan, waar ze de ontwikkeling van het park bespraken. Hoewel dit misschien saai klinkt, werd het wel op een heel leuke manier gedaan en namen ze zichzelf niet al te serieus. Zo had er iemand 40 jaar geleden het geweldige idee om een golfbaan aan te leggen in het gedeelte waar wij die dag hadden gelopen. De golfbaan heeft het één jaar volgehouden, want ze kwamen er achter dat een golfbaan die maar 5 weken per jaar sneeuwvrij is niet erg rendabel is…

De volgende dag was het alweer tijd om te vertrekken. De volgende bestemming zouden we alleen een middagje bezoeken. Deze keer gingen we naar Mount St. Helens, de vulkaan waarbij in 1980 bij een grote uitbarsting een deel van de berg weggeblazen is. Vanuit het bezoekerscentrum waar wij waren kon je recht in het gat kijken. Verder kon je er nog wat leuke dingen doen, zoals met je handen voelen hoe aardbevingen werkelijk voelen, en je eigen aardbevingen veroorzaken door te springen op een mat die aan een seismograaf gekoppeld is. Daarna zijn we naar onze camping gereden, waar we heerlijk konden douchen (de twee dagen daarvoor ging dat niet…). Ook hebben we nog een paar potjes pool gespeeld en daarmee zat de dag er wel weer op. Na Mount Saint Helens hebben we een kort uitstapje gemaakt naar het strand. Hierbij zijn we eerst naar Ecola State Park gereden, waar we twee wandelingen hebben gedaan over kliffen langs de kust. Helaas was het een beetje aan de koude kant, vooral ’s avonds. Quinty had drie extra lagen en twee dekens nodig om het een beetje warm te krijgen, en voor mij waren twee dekens ook hard nodig.

Na ons koude dagje op het strand zouden we de volgende dag naar Portland rijden, waar we drie nachten zouden verblijven. In Portland hadden we er voor gekozen om opnieuw een appartementje te huren via AirBnB, omdat kamperen in de stad niet handig is. Vandaar dat we dus ook drie dagen weer in een echt bed konden slapen! Tegelijkertijd waren we het er achteraf over eens dat het bed in onze campervan minstens zo goed slaapt. Omdat we de eerste dag redelijk laat aankwamen (mede door het verschrikkelijke verkeer), besloten we het een dagje rustig aan te doen. De dag erop zijn we eerst naar Washington Park gegaan, waar we vooral veel tijd hebben doorgebracht in de rozentuin. Deze rozentuin is de oudste tuin in de Verenigde Staten en heeft meer dan 600 verschillende soorten rozen. Het grootste deel van de middag hebben we dan ook doorgebracht met het bekijken van alle soorten en kleuren rozen. ’s Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een vette Amerikaanse hamburger. Dit was hard nodig, omdat vlees meenemen moeilijk blijft met het kamperen. Daarna hebben we nog een heerlijk ijsje gegeten en zijn we naar Powell’s Books gegaan, de grootste onafhankelijke boekenwinkel ter wereld gegaan (dat zeggen ze zelf in ieder geval). De laatste dag hebben we opnieuw rustig aan gedaan. ’s Ochtends hebben we nog even de Steel Bridge bezocht (deze was ook in Wie is De Mol te zien) en ’s middags zijn we vooral bezig geweest met de voorbereidingen op ons vertrek. ’s Avonds hebben we nog uitgebreid gegeten en toen zat ons verblijf in Portland er weer op.

Na onze “testrit” van vier nachten zouden we na Portland een maand lang onderweg zijn tot onze volgende stad (Vancouver). Onze eerste bestemming was het stadje Bend, wat zo’n vier uur rijden van Portland ligt. Onderweg zijn we langs Mount Hood gekomen (opnieuw een vulkaan), zijn we gestopt bij Trillium Lake, Sparks Lake (waar de finale van WIDM was), en Lava Lake waar we zouden overnachten. Bij alle meren was het ontzettend druk, vanwege het goede weer besloten veel mensen met hun kano’s, paddleboards en boten het water op te gaan. Dit hadden wij graag ook gewild, maar wij hadden nu eenmaal geen van deze dingen… ’s Avonds bij het eten kregen we nog bezoek: een hert liep op zijn gemakje over ons kampeerterrein, nog geen vier meter van ons vandaan. Herten zijn we sowieso al veel tegengekomen, maar gelukkig wel alleen langs de weg en niet erop. Na het eten hebben we de zon nog even onder zien gaan achter de bergen en toen was het alweer tijd om te slapen.
De dag erop hebben we een gedeelte van het Newberry National Vulcanic Monument bezocht. Zoals de naam al zegt is dit opnieuw een vulkaan, maar nu één die al uitgebarsten is. In het park kan je onder andere een stroom obsidiaan zien. Dit is een zwart vulkanisch gesteente dat ontzettend glad is en zelfs een beetje spiegelt. Vroeger werd het vooral gebruikt om werktuigen van te maken. Verder zijn we naar het hoogste punt van het park gereden op 2500 meter hoogte. Vanaf hier kon je het hele park zien en de vele bergen in de omgeving. Tot slot zijn we nog kort naar de Paulina Falls gelopen. Dit zijn twee vrijwel identieke watervallen op nog geen 5 meter afstand van elkaar. Daarna zijn we doorgereden naar onze camping, waar we hoopten af te kunnen koelen in de nabijgelegen rivier. De rivier was echter maar een beekje, dus verder dan pootjebaden zijn we niet gekomen. De volgende dag hebben we het weer rustig aan gedaan. Na ons vertrek zat er voor Quinty een enorme uitdaging op. De afgelopen twee dagen hadden we namelijk geen toiletten die doorgetrokken konden worden, maar alleen toiletten met daaronder een gat in de grond. Dat was toch wel een beetje wennen. ’s Ochtends hebben we nog een korte wandeling gemaakt door een ander deel van het Newberry Monument. Daarna zijn we naar Bend gereden, een heel leuk stadje waar we een band hebben gehuurd en zo een deel van de rivier zijn afgedreven. Dit was voor het grootste deel lekker rustig, behalve een klein stukje waar tien korte stroomversnellingen waren. Daarna zijn we naar de camping gereden waar we de rest van de middag in het zwembad hebben doorgebracht.

Na ons verblijf in de omgeving van Bend stond ons weer een lange rit te wachten. Inmiddels zijn we namelijk begonnen aan onze oversteek naar de staat Wyoming, waar we Grand Teton National Park en Yellowstone National Park zullen bezoeken, en die meerdere dagen zal duren. Tijdens de rit van de eerste dag zijn we nog kort gestopt bij de Painted Hills, wat kleine heuvels zijn die bestaan uit verschillende kleuren geel en rood. Opnieuw zag het er allemaal schitterend uit. Daarna zijn we onze rit vervolgt naar Boise in de staat Idaho, waar we zouden overnachten. Uiteindelijk waren we (inclusief een uur tijdsverschil) 11 uur onderweg geweest, een lange dag dus! Verder dan snel wat eten zijn we die avond dan ook niet gekomen. Vandaag (de 16e en de laatste dag in deze blog) zijn we naar Craters of the Moon National Monument and Preserve geweest. Dit is opnieuw een vulkanisch landschap met gestolde lava en zwart gesteente. Hierdoor had het ook daadwerkelijk wel iets weg van een maanlandschap. Op dit moment zitten we een half uurtje verder op, en morgen beginnen we rond zes uur ’s ochtends(!) aan de laatste vier uur durende rit naar Grand Teton National Park.

Bij deze dus het einde van dit verslag. We gaan ons best doen om sowieso nog één verslag te schrijven terwijl we onderweg zijn (het laatste verslag komt dus als we weer thuis zijn). Wanneer dit is weten we nog niet, dat ligt eraan wanneer we elektriciteit, Wifi en dergelijke hebben.
P.S. we doen ons best om ook de foto’s er op te krijgen, maar dit is afhankelijk van de Wifi hier op de camping!