Mexico!

Een beetje laat, aangezien ik alweer een week thuis ben, maar hierbij het laatste verslag! Het is redelijk lang, dus ik zal meteen maar beginnen!

Zoals ik in het vorige verslag schreef was ik zonder problemen in Mexico Stad aangekomen. Omdat ik nog wat tijd over had voordat mijn bus vertrok, heb ik op het vliegveld nog wat gegeten en de eerste helft van de EK-finale bekeken. Daarna was het tijd om met de bus naar Puebla te gaan, waar Enrique mij op zou halen. De eerste twee weken van mijn reis naar Mexico zouden we namelijk in de staten Puebla, Tlaxcala en Jalisco doorbrengen. Deze staten liggen allemaal in het midden van Mexico rondom Mexico Stad. Tegen de tijd dat mijn bus aankwam was het alweer tegen het einde van de middag, erg veel heb ik die dag dan ook niet gedaan. Enrique heeft mij eerst zijn universiteit laten zien en vervolgens zijn we nog even naar een pleintje in de buurt gelopen en hadden we wat taco´s gehaald. Hierbij vielen mij al meteen twee dingen op. Het eerste was dat in Mexico de mensen echt nog op straat leven. Het plein waar we naar toe waren gegaan was namelijk enorm druk! Natuurlijk was het wel zondag, maar zelfs dat buiten beschouwing gelaten zou zoiets nauwelijks voorkomen in Nederland. Het tweede wat opviel was het lekkere eten! Ik had thuis nog nooit Mexicaans gegeten, dus voor mij was alles nieuw.

De volgende dag zijn we ´s middags met de auto naar Tlaxcala gereden, waar de ouders van Enrique wonen. Hier werd ik warm ontvangen door de familie van Enrique. Er stond een warme lunch op ons te wachten en mij werd meteen verteld dat ik de volgende keer maar mijn ouders mee moest nemen. Tegelijkertijd werd mij natuurlijk ook wat Spaans aangeleerd. Eén van de woorden die ik al heel snel leerde was “más?” (meer), vooral als het om eten ging. Nee was hierop geen mogelijk antwoord: vaak kreeg je toch nog een extra portie. Niet dat ik dit heel erg vond, het was allemaal heerlijk! Na de lunch hebben Enrique en ik Tlaxcala te voet verkend, later samen met zijn ouders. In Tlaxcala is de eerste Christelijke kerk van Mexico te vinden, evenals een arena voor stierenvechten. Daarnaast heeft een schilder op de muren van het gemeentehuis de gehele geschiedenis van de Tlaxcalteca’s geschilderd, de oorspronkelijke bewoners van het gebied voordat de Spanjaarden arriveerden. Dit kostte hem in totaal zo’n 20 jaar! Nadat na een tijdje de kleuren begonnen te vervagen heeft dezelfde schilder ook nog eens alles overgeschilderd. Dit was slechts enkele jaren geleden, waardoor de muren nu nog steeds enorm kleurrijk zijn.

Dinsdagmiddag zou Bernadette in Mexico Stad aankomen. Het plan voor die dag was dan ook om haar met de auto op te halen en vervolgens in Mexico Stad te overnachten. Voordat we naar Mexico Stad zouden rijden moest er echter nog het een en ander gebeuren. Enrique had die dag namelijk een sollicitatiegesprek. Hiervoor zijn we eerst weer terug naar Puebla gereden, om vervolgens naar het gesprek te rijden. Vanaf daar zouden we weer verder rijden richting Mexico Stad. Zoals je merkt hebben we tijdens onze tijd in Mexico dus behoorlijk veel tijd in de auto doorgebracht.

Terwijl Enrique zijn interview had lag ik in de auto op het parkeerterrein te slapen. Ondanks dat het een afgesloten terrein was, was het blijkbaar totaal geen probleem dat ik zonder enige identificatie te laten zien meekwam en in de auto bleef. Na het gesprek begon de 3 uur durende rit naar het vliegveld, die uiteindelijk nog langer duurde aangezien we de weg enigszins kwijtraakten. Ondanks alles waren we op tijd op het vliegveld. Nadat Bernadette veilig aangekomen was hebben we de auto gepakt en zijn we ons hostel gaan zoeken. Omdat deze midden in het centrum lag had deze uiteraard geen parkeerterrein, waardoor we eerst een parkeergarage moesten zoeken waar we de auto ´s nachts konden parkeren. Nadat alles geregeld was hebben we nog wat gegeten en zat de avond er weer op.

Na de aankomst van Bernadette kon op woensdag het echte reizen beginnen. In de ochtend en het begin van de middag hebben we het centrum van de stad verkend, evenals een museum in de buurt. Naast ons drieën was er ook nog een meisje uit Oostenrijk mee die we ’s ochtends bij het ontbijt in ons hostel ontmoet hadden. Na het museum waren we weer met zijn drieën en zijn we naar Teotihuacán gereden. Dit is een stad inclusief tempels van de Teotihuacanen in de buurt van Mexico Stad. Hier hebben we ’s middags rondgekeken en de tempels beklommen, voordat we weer terug naar Puebla zijn gereden om te overnachten.
De volgende dag hebben we samen met een vriend van Enrique de stad Puebla verkend. Hierbij hebben we van alles bekeken, waaronder een piramide en enkele kerken, theaters en musea. Verder hebben we vooral wat rondgelopen. Vervolgens hebben we nog een nachtje in Puebla doorgebracht om de volgende dag naar Tlaxcala te vertrekken.

Vrijdag was een redelijk rustige dag. Eerst hebben we samen met een vriend van Enrique Tlaxcala verkend, omdat Bernadette het stadje nog niet gezien had. Ik had dit natuurlijk wel al gezien, dus die dag waren er geen grote verrassingen voor mij. ’s Avonds stond er wel nog wat speciaals op het programma. We waren namelijk allemaal uitgenodigd voor het afstudeerfeest van een nichtje van Enrique die haar middelbare school had afgerond. Deze feesten zijn heel anders als dat ik gewend ben. Het feest was door de school georganiseerd en bestond uit een diner en vervolgens muziek. Alle leerlingen konden tafels reserveren voor familie of vrienden afhankelijk van hoeveel ze van plan waren mee te nemen. Wij alleen al waren met 50-60 personen. In totaal zullen er dan ook minstens een paar honderd mensen aanwezig geweest zijn.

Uiteindelijk was het een enorm gezellige avond waarop we een groot deel van de familie van Enrique ontmoet hebben. Naast het eten en wat tequila moest er natuurlijk ook gedanst worden! Ik ben al niet zo’n goede danser, en al helemaal niet in vergelijking met de rest, maar toch heb ik het prima naar mijn zin gehad. Na het feest zijn we naar de cottage in de buurt gegaan, waar we de komende twee dagen zouden overnachten.
Ondanks dat we laat in bed lagen was iedereen alweer op tijd wakker. Eerst hebben we wat rondgelopen in de bossen rondom het huisje en na het ontbijt zijn we met de auto weer op pad gegaan. Die dag zouden we twee dorpjes in de buurt bezoeken: Chignahuapan en Zacatlán. Hier hebben we opnieuw van alles bekeken en gedaan. Behalve de dorpjes zijn we onderweg ook nog gestopt in een natuurgebied met enkele watervallen. Tegen het einde van de middag waren we weer terug in Tlaxco, waar de cottage van de ouders van Enrique is.

De volgende dag waren we alweer vroeg op om naar Tlaxcala te vertrekken. Hier zouden we nog wat spulletjes ophalen voor het volgende deel van onze reis. Ditmaal zouden we voor 4 dagen richting Jalisco vertrekken. Dit deel van de reis hebben we met zijn vijven afgelegd. Naast ons drieën waren er ook nog een neef en vriend van Enrique met ons mee. De eerste dag zijn we gestopt in San Miguel de Allende en Guanajuato, waar we overnacht hebben. In Guanajuato hebben we ’s avonds nog een wandeltoer door de stad gedaan. De tweede dag hebben we eveneens grotendeels in Guanajuato doorgebracht. Hier hebben we wat in de stad rondgelopen en een museum over mummies bezocht. Vanwege bepaalde stoffen in de grond vergaan de begraven mensen namelijk niet zo snel als normaal. Hierdoor blijven ze goed bewaard, inclusief kleding en haar. Erg interessant vond ik het museum overigens niet: ik werd er vooral een beetje onpasselijk van.

Na het museum zijn we doorgereden naar Jalisco, waar de familie van de vader van Enrique woont. De eerste nacht hebben we bij een oom en tante overnacht. Net als de ouders van Enrique waren zij even gastvrij en kwamen we niets te kort. De volgende ochtend zijn we doorgereden naar de ranch van de familie. De vader van Enrique heeft namelijk samen met twee van zijn broers een ranch in Jalisco, waar ze onder andere een tequilaplantage hebben. Dit vonden we allemaal natuurlijk héél interessant. Net als champagne in Frankrijk komt tequila alleen uit een bepaalde regio binnen Mexico. Naast enkele kleine gebieden is Jalisco de enige staat waarin van de Mexicaanse overheid officiële tequila geproduceerd mag worden. De plantage was een stuk groter dan verwacht. In totaal zullen er tussen de 800 en 1000 agave planten gestaan hebben, waarbij iedere plant ongeveer 3 liter tequila produceert! Overigens verwerken ze de tequila niet zelf: de vruchten van de agave plant worden doorverkocht aan een producent. Wel krijgen ze af en toe wat tequila als betaling, die we ook mochten proeven. Wat ik verder nog opmerkelijk vond, is dat alles nog met de hand bewerkt wordt door de familie! Gezien de grote hoeveelheid agave op de plantage lijkt mij dit nog behoorlijk wat werk. Na ons bezoekje aan de plantage zijn we weer teruggereden naar de oom en tante van Enrique. Hier hebben we samen met enkele neven en nichten van Enrique een maaltijd voor ’s avonds gemaakt. Deze hebben we weer meegenomen naar de ranch waar we ’s avonds een klein feestje hadden. Uiteindelijk hebben we met zijn allen ook op de ranch overnacht. Helaas waren er meer mensen dan bedden, waardoor er mensen in de auto’s lagen, op de grond, en dubbel bezet in de bedden.

De volgende ochtend waren we onverwacht alweer vroeg op. Enrique moest ’s middags namelijk in Puebla zijn, wat vijf uur rijden was. De dag hebben we voornamelijk dus in de auto doorgebracht. Eenmaal in Puebla hebben we ons vooral bezig gehouden met het inpakken van onze koffers. De volgende ochtend zouden we namelijk naar Cancun vliegen! Doordat we onze vluchten niet al te slim gepland hadden, moesten we om kwart voor één ’s nachts vanuit Puebla vertrekken. Om 6 uur ’s ochtends zaten we in het vliegtuig en nog geen drie uur later stonden we met onze koffers in Cancun. Hier hebben we eerst onze huurauto voor de daaropvolgende 8 dagen opgehaald. Vervolgens zijn we meteen doorgereden naar het strand, om hier lekker te ontspannen. Daarna zijn we naar ons hostel gegaan. Hier werden ’s avonds salsa lessen georganiseerd, waaraan Enrique en ik meegedaan hebben. Salsa ging mij iets beter af als de rest aangezien ik de basis al een keer op de middelbare school geleerd had. Ondanks dat we die nacht nog geen twee uur geslapen hadden (en de nacht daarvoor niet veel meer) zijn Enrique en ik nog samen met vijf Britse meisjes uit ons hostel naar Coco Bongo geweest. Dit is een bekende nachtclub in Cancun die min of meer een combinatie is tussen een circus en een discotheek. Iedere 15 minuten was er namelijk een andere act met dansers, acrobaten en zangers. De entree was dan ook behoorlijk prijzig, hoewel er wel een open bar inclusief service bij inbegrepen zat. Al met al was het de prijs meer dan waard.

De dag erop hadden we voornamelijk op het strand doorgebracht. Aan het eind van de middag zou Gabrielle namelijk aankomen, waardoor ons groepje eindelijk compleet zou zijn. Omdat we haar van het vliegveld af zouden halen hadden we dus geen tijd om echt iets te ondernemen. Na al het reizen met de auto was een dagje op het strand natuurlijk geen straf. Daarna zijn we dus naar het vliegveld gereden en nadat Gabrielle aangekomen was zijn we doorgereden naar Playa del Carmen. Hier hebben we ’s avonds alleen nog wat gegeten en daarmee zat de dag er wel op.

De volgende ochtend zijn we alweer vroeg op pad gegaan. Nu we compleet waren konden we ons drukke reisschema weer oppakken. ’s Ochtends zijn we naar de cenote Dos Ojos (twee ogen) gereden. Een cenote is een soort van meer of gat in de grond die gevuld met water is. Vaak zijn deze gaten ondergronds met elkaar of met de zee verbonden. De naam wordt overigens alleen gebruikt voor het schiereiland waarop wij ons bevonden (Yucatán). Sommige cenotes waar wij geweest zijn zouden in Nederland gewoon een meer genoemd worden. Het enige verschil met een normaal meer is dat cenotes vaak behoorlijk diep zijn en heel helder water bevatten. De cenote die wij die dag bezochten, Dos Ojos dus, was wel speciaal. Deze bevond zich namelijk grotendeels in een grot waarbij ook nog een heel tunnelwerk ondergronds aanwezig is. De tunnels kan je alleen verkennen met duikuitrusting, een gids en een touw zodat je niet kan verdwalen, maar de rest van de cenote is vrij toegankelijk. Omdat we in een grot waren was het water ijskoud, maar wel kraakhelder. De temperatuur van het water was overigens geen probleem: buiten was het zo’n 35 graden met een hoge luchtvochtigheidsgraad. Zelfs Enrique had er behoorlijk moeite mee. De rest van de ochtend hebben we dan ook snorkelend in de grot doorgebracht, terwijl boven het water de vleermuizen aan het plafond hingen.

Na het snorkelen zijn we weer in de auto gestapt en doorgereden naar Tulum. Tulum is een Mayastad die vooral dienst deed als handelscentrum van de verder landinwaarts gelegen steden. Bij mijn weten is het ook de enige Mayastad die aan de zee ligt, waardoor deze dus extra speciaal is.
Net voor de ingang kwamen we nog enorm toevallig de familie Houben tegen. Hoewel we wel van elkaar wisten dat we tegelijkertijd in de regio op vakantie waren, is het natuurlijk enorm toevallig dat we elkaar treffen! Tulum is namelijk redelijk druk en als wij tien seconden eerder of later aangekomen waren hadden we elkaar nooit gezien. Na een kort praatje zijn we allemaal weer onze eigen weg gegaan. Wij zijn in de ziedende hitte de ruïnes gaan bekijken. Deze zijn prachtig gelegen op kliffen recht aan de zee. Voor verkoeling is het dan ook op één plaats mogelijk om de zee in te gaan, iets wat hard nodig was. Naast de ruïnes zagen we ook voor het eerst iguanas. Deze deden de duizenden salamanders die ik in de Verenigde Staten heb gezien nogal verbleken. Iguanas zijn namelijk een stuk groter: de langste was waarschijnlijk één meter lang.

Na Tulum hadden we nog een lange rit voor de boeg. We hadden namelijk een fout gemaakt in onze planning, waardoor we onze reservering van een hostel in Tulum afgezegd hadden. Pas de avond ervoor kwamen we erachter dat er iets niet klopte, waardoor we dus ineens alles moesten gaan aanpassen. Gelukkig was dit allemaal snel geregeld en hadden we weer voor iedere avond een bed geregeld. In plaats van in Tulum te overnachten zouden we die middag dus nog door rijden naar onze volgende bestemming: Bacalar. Hier ligt namelijk een enorme zoetwater lagune, die ook wel de lagune van de zeven kleuren genoemd wordt. Deze kleuren verwijzen naar de verschillende groen- en blauwtinten van het water. Het grootste deel van het meer is redelijk ondiep en daardoor vrij licht van kleur. In het midden bevindt zich echter een grote cenote, waardoor het water hier dus donkerblauw is. Verder varieert de helderheid van het water ook nog, wat verder voor kleurverschillen zorgt. De eerste dag hebben we niet veel meer uitgevoerd. We kwamen namelijk pas net voor zonsondergang aan bij ons huisje voor de komende twee nachten. Tegen de tijd dat we klaar waren met het eten was het dus al laat op de avond.

De daaropvolgende dag hebben we de hele dag in en bij de lagune doorgebracht. De anderen hebben ’s middags nog een boottocht gedaan over het meer. Ik was die dag niet helemaal fit en heb de boottocht dus overgeslagen. Daarna hebben we nog wat gegeten in één van de vele restaurantjes aan de lagune. Deze hebben vaak een pier vanwaar je het water in kan, dus de rest van de middag hebben we zwemmend doorgebracht. Vervolgens zijn we weer teruggekeerd naar ons huisje waar we zelf een keer wat gekookt hebben. Samen met de dag daarvoor waren dat de enige dagen waarop we zelf gekookt hadden. Omdat alles een stuk goedkoper is als in Nederland was het namelijk net zo makkelijk om iets in een restaurantje te eten.

Na onze tweede nacht in het huisje was het weer tijd om te vertrekken. ’s Ochtends hebben we nog wat ontbeten en gezwommen in de lagune. Daarna hebben we nog een cenote in de buurt bezocht. Dit was de grootste cenote waarin we gezwommen hadden, maar tegelijkertijd ook een cenote die eigenlijk niet meer als een diep meer was. Toch hebben we ons daar prima een uur lang kunnen vermaken voordat we in de richting van onze volgende bestemming zouden vertrekken. Die dag zouden we namelijk voor het eerst landinwaarts gaan, richting Chichén Itzá. Deze Mayastad en met name de bijbehorende tempel is één van de grootste toeristische bestemming van het schiereiland.

Vanwege de verwachte drukte besloten we echter om Chichén Itzá pas de ochtend erop te bezoeken, voordat alle tourbussen vanuit Cancun en Playa del Carmen aankomen. In plaats daarvan zijn we naar een tweede cenote in de buurt gegaan: Cenote Ik Kil. Het water van de cenote ligt in een 26 meter diep gat. Via een in de muur uitgehouwen trap kan je naar het water komen om te zwemmen. Hier was ook een platform vanwaar je vanaf een hoogte van ongeveer 4 meter in het water kan duiken. Omdat de cenote dicht bij Chichén Itzá ligt wordt deze vaak ook aangedaan door de tourbussen, waardoor het er behoorlijk druk was. Na een tijdje hadden we het dan ook wel gezien en zijn we naar onze verblijfplaats voor die avond gereden. Die nacht zouden we namelijk in een hostel in Valladolid, een nabijgelegen stadje, verblijven.

De volgende dag was opnieuw een lange dag, inclusief vroeg opstaan. Zoals gezegd zijn we eerst naar Chichén Itzá gereden, waar we de hele ochtend hebben rondgelopen. Al gauw bleek dat we de juiste keuze gemaakt hadden door vroeg te komen: tegen de tijd dat we weer vertrokken was het zowel binnen als bij de ingang enorm druk. Daarnaast was het ’s ochtends natuurlijk iets koeler, wat vanwege het vele lopen ook goed uitkwam. De stad zelf was enorm interessant. Naast de tempel, het bekendste deel van de stad, waren er ook nog allerlei andere gebouwen met verschillende functies. Behalve nog meer tempels waren er onder andere ook huizen, een observatorium en twee cenotes die gebruikt werden voor rituelen (inclusief menselijke offers). Het was dan ook niet vreemd dat je niet in deze cenotes mocht zwemmen.

Nadat we het hele complex gezien hadden zijn we weer in de auto gestapt. Deze keer lag onze bestemming helemaal in het noorden van het schiereiland. Onze laatste dagen zouden we namelijk doorbrengen op Holbox, een tropisch eiland dat op ongeveer een half uur afstand van het vaste land lag. Om er te komen moesten we wel onze auto achter laten in het plaatsje vanwaar de veerboot vertrok. Op Holbox worden auto’s namelijk uitsluitend gebruikt voor het vervoeren van goederen. De rest gaat vrijwel uitsluitend per golfkar! Verharde wegen kennen ze er overigens ook niet. De zandwegen in combinatie met een flinke regenbui een paar dagen ervoor zorgde ervoor dat onze taxi’s (ook golfkarren!) regelmatig door de modder moesten ploeteren. Gelukkig kwamen we schoon aan bij ons hostel, waar we twee nachten zouden doorbrengen. De rest van de middag hebben we op het strand en in het dorpje doorgebracht. ’s Avonds hebben we ook nog even op het strand gelegen, maar ditmaal om naar de sterren te kijken. Binnen de korte tijd dat we er lagen hadden we vier vallende sterren gezien. Daarnaast konden we in de verte een flinke onweersbui zien, die ons uiteindelijk gelukkig niet lastig heeft gevallen.

Onze laatste volledige dag op Holbox was een rustdag. ’s Ochtends hebben we een wandeling over het strand gemaakt naar een zandbank die iets verderop ligt. Op het eiland zitten namelijk flamingo’s, en de dichtstbijzijnde plaats om deze te zien was op een zandbank ongeveer een uur verderop. Uiteindelijk hebben we zes flamingo’s gezien. Ondanks dat het niet erg veel is, leverde het toch een mooi plaatje op met de lichtblauwe zee op de achtergrond. ’s Middags hebben we in het dorpje wat gegeten en daarna zijn we weer teruggegaan naar het strand. Hier hebben we tot ver na zonsondergang gelegen. Een groot deel van de tijd hebben we doorgebracht met beachvolleybal. Behalve ons vieren stonden we op een gegeven moment met nog acht Mexicanen te spelen tot het te donker werd om verder te gaan. Vervolgens hebben we nog een duik genomen en daarna zijn we op tijd naar bed gegaan.

De volgende ochtend moesten we vroeg op voor de grote afsluiter van onze vakantie: we gingen zwemmen met walvishaaien! Tussen de maanden juni en september bevinden deze zich namelijk redelijk in de buurt van het eiland en dus kan je een tour boeken die je naar de haaien brengt. Walvishaaien zijn speciaal omdat het de grootste vissoort ter wereld is, vandaar ook de benaming “walvis” in de naam. De grootste worden zo’n 15 meter lang! De grootste die wij hebben gezien zullen waarschijnlijk zo’n acht tot negen meter lang geweest zijn. Verder zijn ze ondanks dat ze “haaien” genoemd worden, totaal niet gevaarlijk. Het dieet van een walvishaai bestaat namelijk uitsluitend uit plankton, die de walvis vangt door met zijn mond open te zwemmen. Wel hebben ze dezelfde staart en rugvin als normale haaien.

Voor deze tour moesten we om kwart over 7 al in de haven zijn. Dit kwam met name doordat het ruim twee uur varen was naar de plaats waar de haaien zich bevonden. Vanzelfsprekend was dit stukje van de tocht behoorlijk saai, aangezien er verder niets te doen was. Na een lange tijd op de open zee doorgebracht te hebben zonder ook maar iets te zien, stuitten we ineens op een verzameling van zo’n 30 boten midden op zee. Dit zag er behoorlijk vreemd uit: wij vonden het net een bijeenkomst van piraten. Natuurlijk was dit de plaats waar de walvishaaien rondhingen en daarmee kon het dus echt beginnen. Samen met een begeleider werd je twee aan twee in het water gelaten. De boot werd hierbij in een positie gebracht waarbij de walvishaaien recht op je af kwamen zwemmen, waardoor je meteen dichtbij was. De dieren hebben overigens totaal geen interesse in mensen. Zodra ze je zien veranderen ze van koers, waarbij het vervolgens de kunst is om ze bij te blijven. Gelukkig zwemmen ze niet al te snel, want zelfs op hun lome tempo was het soms al een heel karwei om ze bij te houden. Na zo’n tien tot vijftien minuten werd je weer uit het water gehaald en mocht het volgende tweetal het water in. Uiteindelijk mocht ieder tweetal twee keer het water in. De tweede keer was zelfs nog leuker, aangezien de walvishaai steeds mijn kant in draaide terwijl ik erlangs zwom. Hierdoor was ik drukker bezig met uitwijken als met het achtervolgen van de haai. Op bepaalde momenten was de walvishaai binnen handbereik, hoewel het aanraken van de dieren niet toegestaan is. Naast de walvishaaien waren er ook enkele enorme roggen in het water. De grootste die wij zagen had een spanwijdte van zo’n 2,5 meter!

Na het zwemmen vertrok de boot weer richting het vaste land. Voordat we weer in de haven aankwamen werden we echter eerst meegenomen naar een klein rif net voor het strand. Hier kregen we nog wat tijd om te snorkelen terwijl de gidsen onze lunch klaarmaakten. Tijdens het snorkelen ben ik nog verschillende zeesterren, wat koraal, een heleboel vissen en een kleine rog tegengekomen. Daarna was het tijd voor ceviche, een typische maaltijd voor Midden- en Zuid-Amerika. Ceviche is vis (of garnalen / octopus), die in citroensap ingelegd wordt. Hieraan wordt nog tomaat en ui toegevoegd. Ondanks dat ik geen visliefhebber ben, en al helemaal geen ongekookte vis, smaakte het toch prima. Daarna was het wel tijd om naar de haven terug te keren, iets wat vanwege de afstand nog redelijk wat tijd kostte.

Eenmaal terug in de haven zijn we onze bagage op gaan halen en hebben we de veerboot naar het vasteland genomen. Daar hebben we de auto opgehaald en zijn we naar Cancun gereden, waar we onze laatste nacht zouden doorbrengen. Hiermee zat mijn laatste vakantiedag er officieel op. De resterende dagen zou ik voornamelijk reizend doorbrengen. De volgende ochtend was het weer vroeg op. Eerst moesten we onze huurauto terugbrengen, vervolgens was het direct door naar het vliegveld. Ondanks een uur vertraging slaagden we er toch in om de bus naar Puebla te halen. Hier hebben we nog wat spulletjes opgehaald en zijn we doorgereden naar de ouders van Enrique, waar we zouden overnachten. ’s Avonds hebben we nog wat gegeten en gedronken en verder heb ik mij vooral beziggehouden met het inpakken van mijn koffer.
De volgende dag zou ik ’s middags de bus naar het vliegveld van Mexico Stad pakken, waar ik mijn laatste nacht zou doorbrengen. Na van iedereen afscheid genomen te hebben zou ik een taxi naar het busstation nemen. Omdat de taxibestuurder geen flauw idee had waar het busstation was, miste ik de bus naar het vliegveld. Dit was overigens niet om extra geld te verdienen: de ouders van Enrique hadden vooraf een prijs afgesproken met de chauffeur. De chauffeur had dus echt geen idee waar hij heen moest… Gelukkig vertrok de volgende bus nog geen uur later, waardoor ik niet al te lang hoefde te wachten.

In Mexico Stad heb ik de rest van de dag doorgebracht in mijn hotelkamer. De volgende ochtend was het vroeg op, omdat ik om 9 uur richting Nederland zou vertrekken. Eenmaal op het vliegveld bleek echter dat mijn vlucht naar Newark overboekt was. Hierdoor kreeg ik (omdat Newark niet mijn eindbestemming was) het aanbod om een andere vlucht te nemen. Deze zou rechtstreeks naar München gaan, vanwaar ik vervolgens naar Düsseldorf kon vliegen. Naast dat dit mij drie uur zou besparen, ontweek ik hiermee ook het noodweer aan de oostkust van de Verenigde Staten. Vandaar dat ik het aanbod ook geaccepteerd had, en uiteindelijk stond ik maandagochtend rond half 8 met mijn koffers op het vliegveld Düsseldorf. Zo’n twee uur later was ik eindelijk weer terug in Nederland, na bijna 3 maanden op pad geweest te zijn.

Hiermee eindigt dan ook mijn blog en daarmee het grote avontuur. Na mijn tijd in de Verenigde Staten heb ik het ook in Mexico enorm naar mijn zin gehad. Behalve het lekkere eten en de interessante geschiedenis heb ik Mexico vooral leren kennen als een land met héél vriendelijke mensen! Tegelijkertijd is het ook een land waar armoede duidelijk te zien is, en waar niet iedereen het altijd even nauw neemt met de regels. Niet voor niets had ik in Mexico voor het eerst het gevoel op een plaats te zijn dat echt heel anders als Nederland is. Tegelijkertijd heb ik mij nooit onveilig gevoeld en ben ik zeker van plan nog eens terug te keren!

Tot zover dus mijn tweede grote avontuur. Voorlopig ben ik vooral heel blij om weer thuis te zijn, hoewel er vast een moment komt waarop het weer begint te kriebelen. Wanneer dit is en waar de volgende reis zal plaatsvinden weet ik niet, we zullen zien!